Sorg er ikkje sjukdom. Sorg er ein naturleg reaksjon på tap.
Vi har mange slag sorger og tap. Det aller tyngste er å gå åleine med det som er tungt.

Vi veit at sorg treng tid. Det har kanskje gått nokre veker eller månader, og då forventar mange i omgivnadane at alt skal vere normalt og at sorga er forbi. Då er det mange sørgjande som opplever seg meir åleine enn nokon gong.

Heldigvis opplever vi at naboar, kollegaer og familie er til stor hjelp og støtte. Men av og til er det godt å ha ein annan stad å gå, så vi ikkje brukar opp våre næraste. Då kan ei sorggruppe vere til stor hjelp. Der deler vi det meste- alt frå daglegdagse trivielle erfaringar, til spørsmål og tankar som surrar i hovudet. Vi får både le og gråte ilag. Det er litt rart å seie det, men faktisk kan vi ha det ganske kjekt ilag i ei slik gruppe. Det er ikkje alltid der er sorggruppe i regi av kyrkjekontoret, men ofte er der opplysing om kvar ein finn sorgrupper i samfunnet.